کودکي با گريه تبعيد به دنيا آمد...

آسمان را همان رنگ آبي مي‌ديد...

و زمين را سرسبز...

و طلوع خورشيد را قصّه نو مي‌پنداشت...

و به آن مي‌خنديد!!!

چند سالي که گذشت?

شب را با نبود خورشيد حس کرد...

و همين بود که يک شب? پنجره را بر مهتاب گشود...

و دلش سخت گرفت!!!

چند سال بعد فهميد هوا مسموم است...

خس‌خس سينه خود را اولين بار شنيد...

و دگر هرگز لذّت تنفّس را نچشيد!!!

سال‌ها بعد درد را تجربه کرد...

زخم را ديد...

از عفونت رنجيد...

از طلوع زيباي کودکي‌ها? ترسيد!!!

سال‌ها در پي آن سال گذشت?

و زمين مي‌چرخيد?

خورشيد هم بر عادت خود ثابت بود!!!

قرباني دگر طاقت تبعيد نداشت...

همه ارکان وجودش? زخم برداشته بود

لحظه‌هايش بوي تعفّن مي‌داد

از سکوت شب و سرماي هوا مي‌ترسيد

و به دنبال پناهي اين در و آن در مي‌زد...

و قرباني امروز...

منتظر مانده براي برگشت!

و چه دردناک است در صف مرگ منتظر بودن

و لبخندي بر لب? از سر ناچاري:

منتظر بايد مانْد...

منتظر بايد مانْد...