سلام

قلم زيبايي داريد -

مي خواهم برايتان از روزهاي پيش بگويم

روزهايي كه نگاه دل بر عشق بود - نه دروغ و در انتها صدا

فرضيه عشق مجازي پلي براي رسيدن به عشق واقعي فرضيه اي بود كه 9 سال پيش در كالج بوستن مورد مطالعه محققين و روان شناسان قرار گرفت كه هم اكنون شما مي توانيد در كتابخانه كالج نتايج آن را مشاهده كنيد- مقاله اي (البته مي توانم بگويم كتاب) تحت عنوان vorl كه توسط دكتر براهان اشميت مديريت شده بود . دكتر اشميت معتقد بود كه عشق فقط با نگاه پيش مي آيد و فقط يك بار (دقيقا مثل من ) بعد از گذشت چند ماه از تحقيقات در اين زمينه به نتايج جالبي رسيدند و آن اينكه -آشنايي مجازي (اينترنتي - تلفني - نامه نگاري و . . . ) مي تواند مقدمه يك نگاه باشد . و شروع يك دوستي با تاكيد به اينكه فقط دوستي ممكن است به صورت مجازي آغاز شود و شروع شدن عشق و دوست داشتن به صورت مجازي غير ممكن مي باشد .

مادام كارماس روسي يك تحليل گر و متخصص جراحي مغز و اعصاب است وي مي گويد: عشق حاصل انجام شدن تراكنشهاي سنگيني در سيستم اعصاب است و اين تراكنشها تنها مي توان با اتصال با يك منبع تراكنش ديگر ايجاد شده و شروع به كار كند - اين منبع تراكنش بايد بسيار قوي باشد زيرا سلولهايي كه وجود ندارند كه عاطفه و عشق را كنترل كنند. وي اعتقاد دارد انسان فقط با نگاه عاشق مي شود - مگر نصبت به مادرش !

و اين جمله آخر حرف خود من

از روزي كه اين روابط مجازي در اين سرزمين اوج گرفته - به سختي مي توانيد دختر يا پسري را پيدا كنيد كه فقط براي شما باشند و با شما ! به سختي مي توانيد كسي را پيدا كنيد كه عشق را بازي نگرفته باشه - به نظر من در اين دنيا بهترين كار تنهايي است . تا روزي كه بالاخره با نگاه كسي را پيدا كني كه همون لحظه اون هم با نگاه تو را پيدا كرده باشه .

به من هم سر بزنيد - موفق باشيد