کودکي با گريه تبعيد به دنيا آمد...

آسمان را همان رنگ آبي مي‌ديد...

و زمين را سرسبز...

و طلوع خورشيد را قصّه نو مي‌پنداشت...

و به آن مي‌خنديد!!!

چند سالي که گذشت?

شب را با نبود خورشيد حس کرد...

و همين بود که يک شب? پنجره را بر مهتاب گشود...

و دلش سخت گرفت!!!

چند سال بعد فهميد هوا مسموم است...

خس‌خس سينه خود را اولين بار شنيد...

و دگر هرگز لذّت تنفّس را نچشيد!!!

سال‌ها بعد درد را تجربه کرد...

زخم را ديد...

از عفونت رنجيد...

از طلوع زيباي کودکي‌ها? ترسيد!!!

سال‌ها در پي آن سال گذشت?

و زمين مي‌چرخيد?

خورشيد هم بر عادت خود ثابت بود!!!

قرباني دگر طاقت تبعيد نداشت...

همه ارکان وجودش? زخم برداشته بود

لحظه‌هايش بوي تعفّن مي‌داد

از سکوت شب و سرماي هوا مي‌ترسيد

و به دنبال پناهي اين در و آن در مي‌زد...

و قرباني امروز...

منتظر مانده براي برگشت!

و چه دردناک است در صف مرگ منتظر بودن

و لبخندي بر لب? از سر ناچاري:

منتظر بايد مانْد...

منتظر بايد مانْد...

زندگي شايد خطي باشد کشيده با مداد
سرخط پررنگ و پرتوان
رد مي‌گذارد برجاي
بر همه سپيدبرگ‌هاي نابگشوده
پر شتاب مي‌رود پيشاپيش
مشتاق ِ کشيده‌شدن تا ناديده‌يِ دفتر

در ميانه خط يک‌نواخت و تک‌رنگ
پاک‌کني مي‌رسد گه‌گاه
بردارد لغزش نوک ساييده‌ي مداد
مي‌رود به‌پيش بي‌شتاب و بس آرام
گم مي‌شود در ميانه‌يِ کاغذ

کند گردد نوکِ تيز مداد
مي‌خراشد تن ِ نازکِ دفتر
خط مي‌لغزد رو به‌پايان
در حسرت بازگشت به نقطه‌يِ آغاز
کشيدن خطي نو بر سياه‌دفتر
سياه و پررنگ و پرتپش
اما
سست و لرزان
کم‌رنگ و کم‌رنگ‌تر
أهسته و کم‌جان
مي‌رسد به نقطه‌يِ پايان