دوست عزيز، چند نکته رو لازم ميدونم براتون بازگو کنم: اولا: من به صحت ادعاي شما شک دارم! ................ ثانياً: چرا ما اينقدر بي انصاف شده ايم؟ چرا فقط درد و سختي هاي خودمونو مي بينيم؟ خدا وکيلي اگه به شما بگن ما بهترين شغل عالم رو بهت ميديم ولي در عوض سايه ي پر مهر پدر رو از روي سرت مي گيريم آيا قبول مي کني؟! قبول مي کني آينده ي شغليت تامين بشه ولي در عوض يه عالمه مشکل بواسطه ي معلول شدن پدرت، براي کل خانواده تون بوجود بياد؟ هيچ ميدوني اگه ايثار پدر و عمو و دايي همين بچه هايي که سايه شونو با تير مي زني نبود، نه تنها آينده ي شغليت صدها بار بدتر از الان بود بلکه امنيت و آرامشي که تو و خانواده ات هر روز ازش بهره مي بريد ولي شايد هيچوقت به چشمتون نياد، وجود نداشت. آيا حاضري رئيس آموزش و پرورش شهرت باشي! اما وضعيت کشورت مثل وضعيت امروز عراق باشه و مرتب اين دلهره رو داشته باشي نکنه امروز زنم، بچه ام، پدرم... سر صف نانوايي با يک انفجار تروريستي کشته بشه؟ ................. فکر کردي اين امتيازاتي که براي ايثارگران قائل ميشن فقط مخصوص کشور ماست؟ برو يک تحقيق ساده از ديگر کشورها مثل روسيه و فرانسه و غيره بکن، ببين چه امتيازات ويژه اي رو براي کساني که در جنگ هاشون شرکت مي کنند و بهشون آسيبي ميرسه در نظر مي گيرند ............................ ثالثاً: توکلت به خدا باشه، نه به داشتن مدرک و مهارت و پارتي و غيره. اون‌وقت ببين که مشکلت حل ميشه يا نه! .................................... من کمترين هم برات دعا مي کنم...