اشکال ما اينه که يه نفر رو اينقدر بالا مي بريم که دست خودمونم بهش نميرسه. يعني اگه روزي به حقانيت گفتار منتقدين هم پي ببريم، رومون نميشه که اعتراف کنيم. وقتي يه آدم معمولي را در حد معصومين بالا مي بريم، اين شائبه پيش مياد که ( نعوذ بالله) امامان معصوم هم انسانهاي عادي بودند که مردم روزگار، ازشون خوششون اومد و بهشون گفتند " امــــــــــــــام " و براشون مرقد و حرم ساختند و بعد از اسمشون صلوات ميفرستند و زيارتنامه و ... دقيقاً هرکاري که براي معصومين ميکنيم. مثلا گفتار هاي آنها ( انسانهاي عادي و غير معصوم )را طوري طرح ميکنيم گويا وحي منزل است و آنها را در قالب کلمات قصار ارائه ميکنيم و مراقبيم که مبادا يه کلمه جابجا بشه که اگر چنين شود ، گناه بزرگي را مرتکب گشته ايم!!
