اولاً) چقدر بهت بگم بجاي اينكه شخصيت ها و كشورها و كلا موضوعات مختلف رو از پنجره تبليغات فريبنده تلويزيون هاي ماهواره اي ببيني، اون اشخاص و کشورها رو از نزديک و با چشماي خودت ببين تا دچار توهم نشي. در رد ادعاي منزوي بودن علما همين بس که يکبار با چشم خودت، "ازدحام مردم" در بيت، و يا مراسم تشييع علمايي رو که مرحوم ميشن ببيني ........................... دوم) بر فرض محال، که ادعاي منزوي بودن عالمان ديني در جامعه، درست باشه، آيا اين به معناي غلط بودن راه اوناست؟ اکثر پيامبران الهي و تمام امامان ما، در دوران زندگي شون "غريب" بودند و فقط عده ي کمي از مردم قدر اونا رو مي دونستند و ازشون تبعيت مي کردند. ملاک تشخيص حق و باطل، "اکثريت" نيست بلکه منطق و قدرت استدلاله. ما از امام حسين عليه السلام ياد گرفته ايم که در جبهه حقي که هستيم ثابت قدم باشيم و از انبوه سياهي لشکر دشمن، ترسي به دل راه نديم. پيامبر اکرم(ص) به ابوذر مي فرمايد: اي اباذر! اگر روزي ديدي که تمام دنيا به يک سو ميره، و علي(ع) به سمتي ديگه. تو دنبال علي برو .................. سوم) اسم رقص و آواز و دوستي با جنس مخالف و شراب و غيره، "نياز جسمي" نيست بلکه اينها "هواهاي نفساني" هستند. در ضمن نه تنها اسلام و علماي اسلامي با شادي و نشاط مخالف نيستند بلکه شکي نيست که شادي و نشاط حقيقي و پايدار فقط با تبعيت از اوامر الهي امکان پذيره و لا غير. شادي با جنس مخالفي که بعدش با خيانت و بي وفايي همراهه، و يا شاديي که بعدش هزار مرض جنسي مثل ايدز و سفليس و هپاتيت، به دنبالش مياره هيچ ارزشي نداره که کسي بخواد بهش بنازه. "افسردگي" ثمره و ميوه ي شادي و لذتيه که با "گناه" حاصل ميشه، وگرنه در کشورهاي غربي که هيچ محدوديتي در التذاذهاي جسمي و جنسي دارند، چرا بايد افسردگي تبديل به اپيدمي بشه؟؟؟ ...................... خبرگزاري رويترز خبر داد: افزايش 400 درصدي افسردگي در آمريکا : http://jamnews.ir/NSite/FullStory/News/?Id=22474