شعری بسیار زیبا درباره زن، تقدیم به تمام زنان با حیای ایران زمین

ای زن تو که بانویی چو زهرا داری/ گنج شرف و گوهر تقوا داری

حیف است اسیر خود نمایی باشی/ آزاد به شیوه ای کذایی باشی

با زلف شلال به خیابان رفتن/یعنی که به سوی دام شیطان رفتن

حیف است که از بلهوسان باشی تو / رقاصه به آهنگ کسان باشی تو

زن نیست عروسکی که کوکش بکنند/رقاصه به هر سبک و سلو کش بکنند

افسوس اگر که سست ایمان باشی/بازیچه ی نقشه های شیطان باشی

مگذار حجاب را بگیرند از تو / این گوهر ناب را بگیرند از تو

حیف است به نیش خنده ای خام شوی/ زنجیر طلا ببینی و رام شوی

با عشوه  دل کسی ملرزان ای زن/ پایی ز ره خدا ملغزان ای زن

زنهار که زن ماکت آرایش نیست/ جز مایه افتخار و آسایش نیست

مگذار که هرزه ها نگاهت بینند / در سایه چشمهای تو بنشینند

مگذار که بر خط لبت راه روند / گستاخ شوند و تا خود ماه روند

ای هر چه جواهرست در پایت پست/مانند جواهری مشو آلت دست

ای زن تو اساس آفرینش هستی/همواره کلاس آفرینش هستی

حیف است کلاس خویش پایین بردن/ با سکه کم عیار، قیمت خوردن

حیف است که خود بشکنی و خوار شوی/بازیچه ی اهل کوی و بازار شوی

تو آینه ای و تیرگی حقت نیست/ ای غیرت محض بی رگی حقت نیست

زن، زندگی است زندگی میدانی؟/ پایبند به این اصل مهم می مانی؟

باید که تو را مقام والا باشد / حیف است تو را بهای کالا باشد

گل را به جمال و رنگ و بو بشناسند/ زن را به وقار و آبرو بشناسند

ای دختر امروز، زن فردا باش/ آرام دل فاطمه ی زهرا باش

تفسیر مقام مادری آسان نیست/ تفسیر شو، این شکوه، بی پایان نیست

باید که همه به این حقیقت برسند/زن، ملعبه ی دست هوسبازان نیست

مگذار که دکمه ی حیا باز شود / دلبستگی کذایی آغاز شود

مگذار که دامن شرف آب رود / کوتاه چنان شود که از تاب رود

زن صید فتاده در دل صحرا نیست/ زن لقمه نرم و چرب کرکسها نیست

مگذار از دین و دلت ره بزنند/ خود باخته را به به و چهچه بزنند

بگذار گرسنگان شهوت یک عمر/ برسفره ی حسرت تو، له له بزنند

مگذار کلاغان، طمع دانه کنند/در زلف پریشان شده ات لانه کنند

زنهار که زن چراغ چشمک زن نیست/ با دست اشاره ی کسی روشن نیست

زن را نسزد که هر کجایی بشود/ سرگشته ی بزم دلربایی بشود

زن را آن هم اگر زن مسلمان باشد/ باید که نماد پارسایی بشود

زن نیست مجسمه که در یک میدان/ در منظر خلق رونمایی بشود

ای زن تو به قدر خویش واقف هستی/در رمز و رموزعشق،کاشف هستی

حیف است که دست کم بگیری خود را / در مرتبه ی خود نپذیری خود را

حیف است بت عشوه پرانی باشی/در تیر رس چشم چشرانی باشی

حیف است که هویت تو مات شود/شطرنجی فن عده ای لات شود

حیف است که عشق را به بازی گیرند/ از دست تو تاج سرفرازی گیرند

مگذار عقاید تو پامال شود / پامال فزونخواهی آمال شود

آنانکه زمین چمن امیالند / در رهگذر آدمیان پامالند

در دامن خود مرد بپرور ای زن/ صد ها دل پر درد بپرور ای زن

آن مرد که او مرد ولایت باشد/ آن دل که در او درد ولایت باشد

مگذار که عصمتت به تاراج رود/ از فرق شرف ستاره تاج رود

خوش گفت به وصف تو امام شهدا / ((از دامن زن، مرد به معراج رود))