واقعا عجیبه! ... عجیب و متناقض. حرف و عمل اغلب کسانی رو میگم که ادعاهای ناسیونالیستی و ایرانی گری شون گوش عالم رو کر کرده ولی در عمل هیچ ارزشی برای "ایران" قائل نیستند.

تناقض در رفتار و گفتار این عزیزان، علامت سوال های سنگینی (که بعضا وزنشون تا چند کیلو هم میرسه!) در ذهنم ایجاد کرده. واقعا برام سواله:

چرا کسانی که بیشتر از همه ادعای وطن دوستی و به قول خودشون "وطن پرستی" دارند، وقتی ناقوس جنگ به صدا در اومد و خاک ایران مورد تجاوز قرار گرفت، نه تنها تفنگی برای دفاع برنداشتند بلکه یا این هشت سال به سوراخ موشی خزیدند و یا اگه دستشون به دهنشون می رسید، فرار را به قرار ترجیح دادند و با یه پرواز...

چرا روشنفکرانی که ادعای ملی گرایی دارند، بیشتر از دیگران به زبان ملی بی توجهی می کنند و با بکار بردن کلمات فرنگی در محاوراتشان، (آگاهانه یا ناآگاهانه) باعث رواج این واژه ها در زبان فارسی میشن؟ از کلمات ساده مثل اوکی، مرسی، تنکس، بای و غیره بگیرید تا اصطلاحات علمی و کاربردی که حتی در صورت داشتن معادل های زیبای فارسی باز هم مورد استفاده قرار می گیرند مثل مسیج، کیبورد، اسپلیت، اسپیکر، پلاگین و...

چرا کسانی که ادعای توجه به آثار و رسم و رسومات باستانی را دارند و تمام رسومات باستانی را حتی در صورت خرافی بودن (مثل چهارشنبه سوری) زنده و گرامی می دارند، وقتی نوبت به "حجاب" دوران باستان میرسه سکوت می کنند و با بی توجهی رد میشن؟

و حال آنکه بررسی‌ها نشان می‌دهد که پوشش تمام بدن در دوره‌های مختلف تاریخی چه نزد زنان و چه نزد مردان در ایران یک حقیقت بوده‌است و به هیچ وجه ایرانیان در برهنگی به سر نمی برده‌اند.ویل دورانت (تاریخ‌نگار مشهور غربی) معتقد است نقش پوشش و حجاب زنان در ایران باستان چنان برجسته‌است که می‌توان ایران را منشاء اصلی پراکندن حجاب در جهان دانست.

چرا کسانی که ادعای ملی گرایی دارند کالاهای خارجی را به تولیدات ملی ترجیح میدن؟ و حال آنکه اکثریت مردم ژاپن در یک نظرسنجی گفته بودند که کالای داخلی رو حتی بر فرض کم کیفیت تر بودن، بر کالای خارجی ترجیح میدن. کاش این دوستان، ملی گرایی رو از ژاپنی ها یاد بگیرند...

چرا در زمان حکومت پهلوی ها که عملاً کشور دست روشنفکران باستانگرا افتاده بود، آثار باستانی که حکم (شناسنامه ی یک کشور را دارند) به یغما رفتند و امتیاز استخراج و نگهداری شون به ثمن بخس در اختیار انگلیسی ها و فرانسوی ها گذاشته می شد؟

اینجاست که آدم متوجه میشه اظهارات ناسیونالیستی بعضی ها، صرفاً بهانه ایست برای فرار از اسلام. "ایران" رو پر رنگ میکنند، تا به زعم خودشون "اسلام" رو کمرنگ کنند!
و حال آنکه تجربه ثابت کرده اسلام نه تنها برای "ملیّت" ما زیان نداشته، بلکه سراسر سود و برکت بوده. ناسیونالیست های واقعی اون بچه حزب اللهی هایی بودند که سرشون رفت اما یک وجب از خاک کشورشون رو ندادند.

ناسیونالیست، رزم آرا نیست که در تریبون رسمی کشور (در مخالفت با ملی شدن صنعت نفت) گفت: ایرانی جماعت، حتی نمی تواند یک لولهنگ (آفتابه) بسازد!
ناسیونالیت واقعی امام است که با تقویت روحیه ملی گفت: ما باید این را بفهمیم که همه چیز هستیم واز هیچکس کم نداریم . ... شما خودتان جوانهایی هستید که میتوانید همه کارها را انجام بدهید .مخترعین ما میتوانند در سطح بالا اختراع بکنند ، مبتکرین ما میتوانند در سطح بالا ابتکار بکنند ، به شرط اینکه اعتماد، به نفس خودشان داشته باشند .

وطن پرست، هویدا (نخست وزیر وقت ایران) نیست که بر اساس اسناد ساواک، وقتی در جلسه یکی از احزاب، از او درباره علت واگذاری بخشی از مملکت (بحرین) به اجانب سوال شد، پاسخ داد: «به هیچ کس مربوط نیست، دختر خودمان بود به هر کسی می‌خواستیم شوهرش دادیم!»
وطن پرست(*) واقعی امام خمینی ست که فرمود: "ممالک اسلامی را باید حفظ کرد، دفاع از ممالک اسلامی جزء واجبات است."

ملی‌گرا، شاه پهلوی نیست که اقتصاد ایران را به یک اقتصاد وابسته به غرب، مونتاژی و متکی به مستشاران خارجی تبدیل کرده بود و با طرح هایی مثل نوسازی و مدرنیزاسیون، فرهنگ مصرف گرایی را در ملت ایران نهادینه کرد.

ملی گرای واقعی، امام خامنه ای ست که سال هاست کلماتی مثل "تولید ملی"، حمایت از کارگر ایرانی، سرمایه ایرانی، کالای داخلی و ... ورد زبانش شده:« ما گفتیم: تولید داخلى؛ کار ایرانى، سرمایه‌ى ایرانى. این معنایش این است که زرق و برق نامهاى فرنگى چشمها را به خودش جلب نکند. همه بدانند که این محصولى که دارند میخرند، می‌تواند یک کارگر ایرانى را برخوردار کند؛ می‌تواند او را محروم کند، یک کارگر خارجى را برخوردار کند. البته ما همه‌ى بشریت را دوست داریم، اما خب کارگر ایرانى دارد براى سربلندى این کشور تلاش می‌کند؛ جزو مغتنم و عزیز پیکره‌ى این ملت است؛ او را باید تأیید کرد، او را باید تقویت کرد. بعضى‌ها این را نمی‌فهمند و درک نمی‌کنند، یا برایشان نشانه‌ى تولید ایرانى و تولید خارجى فرق نمی‌کند؛ یا حتّى بعکس، به جاى اینکه دنبال نشانه‌ى تولید ایرانى بگردند، دنبال نشانه‌هاى تولید خارجى میگردند؛ این انحراف است، این خطا است. همه‌ى مردم مخاطب این بیانند.»(**)

مَخلص کلام اینکه، وطن دوستی و عشق به ایران، به حرف نیست به عمل است، به دفاع جانانه است، به حفظ زبان و پوشش و فرهنگ و کالای خودمان است، همین و دیگر هیچ.

پانوشت:
* وطن‌پرستی، یک کلمه ی ایهام دار است که معنای اصلی اش در اینجا، پرستاری از وطن است نه پرستش آن

** بیانات در دیدار کارگران و فعالان بخش تولید کشور 07/02/1392